Den store produsenten av klassiske utgivelser Naxos kommer i november med to nye utgivelser på Blu-ray Audio.
Denne utgivelsen fra Linn Records befinner seg godt utenfor allfarvei. Kuniko Kata har laget tolkinger av Arvo Pärt, Steve Reich og Hywel Davies.
Les mer:
KKV har en del nye utgivelser på gang i Høst. Høydepunktet vil nok for mange audiofile være innspilt i Odense Domkirke.
Det legendariske albumet Close To The Edge er remikset I bade stereo og multikanal, og gjenutgis på CD/ DVD-Audio og CD / Blu-ray.
Referene Recordings har lansert to nye utgivelser på SACD. Komponisten på den nyeste er Richard Strauss.
Denne platen ble utgitt for et drøyt år siden. Innhold, lyd, og ikke minst årstid gjør den like aktuell i dag.
Kristin Skaare har gitt ut en ny plate på KKV. Navnet er Er.
KKV har utgitt en ny plate med Odd Børretzen. Vi har lyttet til den.
2L presenterer en ny utgivelse. Denne gangen er det utgivelse på Pure Audio BLu-ray + vinyl.
"The view was all in lines" er en typisk utgivelse fra 2L. Med andre ord en utgivelse som skiller seg ut ved å være utypisk..
Det har blitt mer glissent mellom SACD-utgivelsene fra Linn Records de siste årene. Denne utgivelsen illustrerer at det burde vært langt flere.
Jienat med base i Hammerfest har laget en utgivelse i det spennende nye formatet Pure Audio Blu-Ray. Og vi burde vel egentlig ikke være overrasket over å finne en gammel kjenning i kulissene.
Iver Kleive er en organist som er godt representert i møblerte audiofile platesamlinger. Spesielt samarbeidet med Knut Reiersrud på innspillinger hos Kirkelig Kulturverksted har satt dype spor blant musikkinteresserte som setter pris på god lyd, og samtidig verdsetter at sjangergrenser neglisjeres.
Plateselskapet 2L lanserer sin tredje utgivelse i Blu-ray Audio. Vi har lyttet til et førproduksjonseksemplar.
Trondheimssolistene oppnår Grammy-nominasjon med verdens første rene lydutgivelse på Blu-Ray. Vi har lagt utgivelsen under stetoskopet.
For kort tid siden skrev vi om den Grammy-nominerte Divertimenti fra 2L, utgivelsen som også er verdens første rene audioutgivelse som Blu-ray. Nå har vi lyttet til Blu-Ray nummer to fra dette plateselskapet.
Ti gamle norske schlägers har nyleg teke turen over Atlanterhavet til Cuba og blitt forvandla til salsa. Har du til dømes lurt på korleis Arne Bendiksens utskjelte ”jeg vil ha ein blå ballong” hadde vore med timbales, congas, heftige rytmar og synkoper og vokal på gebrokken austlandsdialekt? Vel, det skal du iallfall snart finne ut.
Linn Records har spilt inn Mozart sine fire siste symfonier. Til denne oppgaven har de selvfølgelig håndplukket Scottish Chamber Orchestra dirigert av Sir Charles Mackerras.
Linn Records har en del artister som dominerer plateutgivelsene. Dette gjelder i stor grad for sjangeren klassisk, men kanskje i enda større grad innen jazz. Derfor er det interessant og spennende når det staben utvides med nye artister. Og Judith Owen er en ny artist for Linn Records.
For å vere heil ærleg, hadde eg aldri trudd eg kom til å skrive om Postgirobygget her på Audiophile.no. Kvifor ikkje? Vel, årsaka må vel vere at eg har eit slags hat-/elsk-forhold til bandet. Eg har hatt vanskeleg for å bestemme meg om eg enkelt og greitt likar dette kvardagsprega norske pop-rockbandet, eller om eg synest gitar-kose-kveldsbål-visene deira er fullstendig oppbrukte. Men no har eg hoppa i det, så no får me sjå...
Den engelske tenoren James Gilchrist har utgitt sin andre plate på Linn Records. Som ventet er det en Hybrid Multikanals SACD av høy kvalitet.
Den portugisisk fødte pianisten Artur Pizarro er ingen ny artist hos Linn Records, med sine vakre og livfulle tolkinger av Bethoven sine pianosonater og Chopin reminisanser og sonater. Disse er fordelt på fire SACD-skiver, hvor alle er hybride multikanals utgivelser.
Nå er det impressionisiske komponister som står for tur, og først ut er denne platen med komposisjoner av Ravel. Den er den første i en serie på to som skal utgjøre komplette pianoverker av Maurice Ravel.
Sølvguttene har kommet med en juleplate litt uten om det vanlige. Plata spenner vidt med komposisjoner tilbake fra 900-tallet og helt frem til vår tid. Innspilingen er gjort i Uranienborg kirke og i Oslo Domkirke og er produsert av Lindberg Lyd AS. Utgivelsesdato er 22. november.
Albumet Walking in the Sun er det sjette for Linn Records av Barb Jungr, medregnet trioutgivelsen Girl Talk sammen med Mari Wilson og Claire Martin. Denne kvinnelige sangeren er en av mine favorittartister på dette plateselskapet. Hvor plasserer så denne utgivelsen seg i terrenget?
I tillegg til sine rike kulturtradisjoner med strikkevotter og heimbrent, har kommunen Selbu med sin beliggenhet at the dark side of Jonsvannet en vakker kirke der de eldste delene antas å stamme fra 1100-tallet. I denne kirken holdt Trondheimsolistene konsert med Marianne Thorsen som solist på tre av Mozart sine fiolinkonserter en dag i mai i år. Dette førte til en utgivelse på kombinert CD / SA-CD på plateselskapet 2L.
Kven er det som syklar rundt i London heile dagen fordi purken har teke lappen hennar...? Har du høyrt på radio siste månadene, er det stor sjanse for at du veit svaret. Lily Allen har to singlar som blir spelte mykje for tida. Men skal du kjøpe, kan du like godt ta med heile albumet heim. Dette er nemleg veldig bra!
69 år gamal norsk jazzsongarinne møter 68 år gamal amerikansk jazzpianist. Kva får me då? Får me tidenes partyplate, heftige rytmar, psykedeliske akkordgongar og alternativ instrumentbruk? Nei, me får ikkje det. Men kva får me eigentleg?
Ian Shaw er en Britisk Jazz-sanger i toppsjiktet, og han har gjort vågestykket å lage en hel SA-CD med coverlåter av et utvalg av Joni Mitchell sine sanger.
Les mer:
Sigurd Køhn døydde som kjent 2. juledag 2004 då tsunamien overraska han og hundretusenar av andre i Søraust-Asia. Køhn var på velfortent ferie i Thailand med familien sin etter å ha spelt inn plata ”This place” med jazzkvartetten sin. Plata blei gitt ut i haust, og fortener så absolutt ein omtale her.
Jamie Cullum har klart å vise fleire enn meg at han er ein svært dyktig jazzpianist. Når han i tillegg skriv fengande låtar og arrangement og syng kult, gjer det han til ein av mine favorittartistar for tida. Men sjølv om dei to førre albuma har vore spanande, har eg ikkje heilt følt at Cullum har treft innertiar enno. Klarar han det med sitt nye album, ”Catching tales,” mon tro...?
Eg likte det første albumet til Katie Melua. Enkel og roleg musikk blei toppa av ei vakker og særeigen stemme. Konseptet kunne høyrast kjedeleg ut, men var det ikkje. Eg gledde med difor veldig til album nummer to (”Piece by piece”) skulle kome. Med enno fleire låtar skrivne av Melua sjølv, hadde eg tru på at dette kunne bli eit enno betre album.
Dette er konsertopptak fra Paris Jazz Festival, den 3 november 1989.
Konsertopptak fra Munchen, der det irriterende nok ikke er angitt nøyaktig datering.
En ren konsert-DVD, med opptak fra Jazzfestivalen i Montreal 1985.
Dette er den ferskeste av DVD-utgivelsene, og er en blanding av dokumentar og konsert.
I motsetning til de øvrige DVD-utgivelsene, er dette en ren dokumentar. DVDen tar for seg hele livsløpet til Miles (1926-1991).
Michael Camilo er ein av artistane som no har fleire plater omtalt her på audiophile.no. Det pleier å vere eit kvalitetsteikn, og eg kan seie med ein gong at det er det denne gongen òg. Førre gong leverte han ei god og variert jazzplate med ein jazztrio, men denne gongen er han heilt åleine...
Dette ferske albumet fra Claire Martin på Linn Records skiller seg ganske markant fra forrige utgivelse i min samling fra samme artist. Der ”Too Darn Hot” lett kan gis karakterstikken galla-jazz, er denne nyeste utgivelsen langt mer lavmælt og stillferdig.
70 år gamle James Cotton har spelt munnspel sidan han var seks år, vore profesjonell musikar i over halvt hundreår og gir framleis ut plater. ”Baby, don’t you tear my clothes” er den foreløpig siste, og den kom ut i fjor. Det er ikkje mange som kan vise til ei like lang karriere som Cotton. Spørsmåla blir jo då naturlegvis om han framleis heng med, og om han har noko nytt å tilføre musikken...
Hybrid SACD - EMI-7243 -5821362
30-års jubileumsutgaven på hybrid SACD. NB: CD-laget er dynamisk komprimert --> lytt til SACD-laget!
Når eg tenkjer på jazztrio med gitar, saksofon og trommer, går assosiasjonane mot frisk bop-jazz, melodiøse, kule riff og heftige improvisasjonar. Når det gjeld den siste plata til Paul Motian, stemmer lite av dette. Rett nok snakkar me om den same besetninga, men albumet ”I have the room above her” inneheld ikkje ein takt med klassisk jazz. Her er det moderne, roleg og melankolsk som er stikkorda.
Kjenner du til Spyro Gyra? Viss du svarar nei no, er du truleg ikkje åleine. For sjølv om bandet har helde på i over 30 år, er mellom dei meir kjende jazzbanda i USA, stort sett har turnert sidan 1979 og har gitt ut 20-30 album, skal eg ærleg innrømme at eg visste lite om dei før eg fekk denne plata i handa.
Katie Melua er eit relativt ferskt, men ikkje lengre ukjend namn i musikken. Albumet ”Call off the search” er blitt litt over eit år gamalt, men diverre har eg ikkje fått øyrene opp for det før nyleg. Og ja, eg meinar det når eg skriv ”diverre.” For sjølv om denne plata ikkje er revolusjonerande på nokon måte, har den noko ved seg. Les vidare så skal du få sjå...
"Changing Places" var en strålende platedebut av Tord Gustavsen Trio. Oppfølgeren "The Ground" er enda bedre.
Ta ein stykk internasjonal jazzstjerne, ei karriere full av kjende og ukjende låtar, ein arrangør, eit jazzorkester med utspring frå jazzlina på Konservatoriet i Trondheim og plasser dei på ein jazzfestival på Romsdalskysten ein sommarkveld. Sørg for at konserten blir teken opp, vent så i nesten fem år og gi den så ut på plate. Dette er oppskrifta bak dette albumet, og ingen blir vel overraska viss eg seier at eg gleda meg til å få denne plata i CD-spelaren.
Etter å ha høyrt på og skrive om Joss Stone si første plate, kunne eg knapt vente til nummer to skulle kome. Den første plata, ”Soul sessions,” var basert på coverversjonar av gamle soullåtar, og Stone sin eigen musikk skulle sparast til neste utgiving. No har eg hatt ”Mind body and soul” i hus nokre veker, og eg har knapt høyrt på anna musikk denne tida. Me veit allereie at Joss Stone er eit stort songtalent. Men korleis blir det når ho òg skal skrive musikken...?
Når gretne gamle gubber som meg gir oppmerksomhet til en plateutgivelse som befinner seg I nærheten av det som i mangel av noe bedre uttrykk kalles Pop/Rock, dreier det seg i svært mange tilfeller om opphavsmenn som startet sin karriere på 60- eller 70-tallet. Så også i dette tilfellet - så vidt jeg husker hadde vel Steely Dan sin storhetstid rundt midten av 70-tallet, og et periode framover.
Gustav Mahler sin 6. symfoni i A-moll er eit stort stykkje. Det er kalla det mørkaste han har skrive. Musikken hadde slik innverknad på han sjølv at han dirigerte dårleg og feil på urframføringa. Seinare skreiv han om finalesatsen i frykt for demonane som var sette fri i musikken. Denne innspelinga inneheld både den originale og den omskrivne finalen, så ein kan sjølv prøve å forstå kva Mahler følte då han opplevde musikken.
Eg er ikkje heilt sikker på om me treng ei plate som hyllest til Amerika (USA), landet der draumar blir verkelege, men det er no det Monty Alexander har laga her. Vel, han har teke ei rekkje kjende låtar han meiner har vore viktige for han, og spelt dei inn i nye og kanskje litt uvanlege utgåver.
Fire gitarar, 17 spor med latinsk instrumentalmusikk. Skeptisk no? Ikkje ver det, les gjennom omtalen og vurder då om ikkje dette kanskje er meir spanande enn skummelt.
Ta ein bunke standardlåtar pluss litt anna, legg på delvis nye underlag og litt temposkifte her og der, kva får ein då? Jo då får ein Tierney Sutton si siste plate.
Piano, bass og trommer. Kvifor gjere det vanskelegare enn det?
Med desse tre namna på plateomslaget, har ikkje Telarc følt det nødvendig å gi plata noko namn. Brown, Alexander og Malone er alle kjende namn i jazzen. Og på dette opptaket frå våren 2002, berre månader før Ray Brown døydde, har dei òg teke føre seg 11 meir eller mindre kjende jazzstandardlåtar.
Årsaka til at det ikkje står noko artistnamn i overskrifta her, er at dei rett og slett er for mange! Ei plate med følgjande musikarliste, ville eg glatt kunne kjøpe utan å høyre på den først...
Har du høyrt om Kevin Mahogany? Han er kanskje ikkje mellom dei mest kjende namna i jazzen, men etter å ha høyrt denne plata, har iallfall eg blitt interessert i å høyre meir av denne mannen.
Wonderbrazz… hmm… Eg kom plutseleg til å tenkje på noko heilt anna enn musikk nett no. Rare greier. Men Wonderbrazz er iallfall ei dansk gruppe som kom med ei ny plate, "Bopa II Opera," i februar. Med trompet, trombone, saksofon, tuba og perkusjon samt litt innleigd rap og gitar i bandet, tek jo dette til å høyrast spanande ut.
Terje Rypdal her vore eit av dei store namna i norsk jazz dei siste 30 åra. Han har aldri vore blant mine personlege favorittar, men eg har heller ikkje høyrt særleg mykje på musikken hans. Med Rypdal sitt bidrag til :rarum-serien frå ECM får eg iallfall høve til å skaffe meg eit betre overblikk over karrieren og eit meir objektivt syn på musikken hans.
Det første som slo meg då eg sette på denne plata var: "Dette var sært..." Eg fekk litt bakoversveis med ein gong, men har høyrt gjennom plata ganske mange gonger, og spørsmålet er altså kva eg synest om den no.
Har du høyrt om Benny Waters? Denne legenda av ein jazzmusikar har hatt ei imponerande karriere over tre kvart århundre. Han har vore stor frå 1920-talet fram til midten av 1990-talet. Her har me han i eit konsertopptak frå "Stampen" i Stockholm i 1976.
Oscar Peterson er ikkje noko ukjend namn innan jazzen. På denne plata vil han ta oss med på ei reise gjennom Canada, frå aust til vest. Dette vil han gjere med eit samspel mellom ein tradisjonell jazzkvartett og eit kammerorkester. Eg synest generelt det er spanande at folk eksperimenterer musikalsk, men er klar over at ein del av eksperimenta ikkje er vidare vellukka. Korleis går det denne gongen?