|
Dei rører seg altså på ganske upløgd mark, og det er såleis ikkje lett å vite kva ein skal vente av ei slik innspeling. Einskilde komponistar ville vere opplagde val. George Gershwin var 1900-talet sin store komponist i brytinga mellom klassisk musikk og jazz. Sjølv om han berre blei 39 år, rakk han å gjere mykje for å gjere jazzen meir stoverein. På plata her er det òg med to komposisjonar av Gershwin, høvesvis i blues- og ragtimeversjonar.
Dei andre komponistane som er med på plata er nok ikkje så opplagde. Her er både kjende namn som Rakhmaninov, Scarlatti og Brahms, i tillegg til mindre kjende. Ein får mange spanande nye tolkingar av dei kjende og dei ikkje fullt så kjende klassiske verka. Musikk som er frå 50 til 350 år, musikk i så ulike former som klassiske pianokonsertar, tango og fransk opera er pakka inn på nytt og improvisert over. Den er pakka inn i eit varmt og vakkert klangteppe av klaver og vibrafon, og Burton og Ozone klarer å halde på stemninga i musikken samtidig som dei legg til ganske mykje gjennom veldig bra samspel og improvisasjon.
Innspelingane og tolkingane på CD-en er passeleg lite sjølvhøgtidlege, utan å bli verken useriøse eller respektlause. Eg trur ingen av komponistane ville mislikt tolkingane av verka sine.
Så kva får ein når to "gamle" jazzmusikarar bestemmer seg for å spele inn ein CD med klassiske verk? Ein får ei spanande plate. Ein får ei plate som verken er keisam "heismusikk" eller slitsam "pling-plong". Ein får ei plate som kan brukast til både avslapping og aktiv lytting. Og ein får ei plate som kan vere portalen til ei rekkje spanande klassiske verk som ein elles kanskje ikkje ville fått høyre. Det høyrest ut som om Burton og Ozone har hatt det svært moro både når dei har valt ut stykkje for denne plata, når dei har bearbeidd dei for improvisasjon og når dei har spelt dei inn. Gary Burton skriv i plateomslaget: "We hope you discover both the fun and beauty that we experienced on every song." Det gjorde iallfall eg.
TMB |
|
||||||||
