Som de vil sjå av artikkelen Nad 3020 - Del 3, nytta eg store deler av ein sumarlaus juli til lå lytta meg gjennom ein bunke med LP-plater. Med dette nytta eg òg høvet til å prøva eit par pick-upar. Men armen som var montert på ein kraftig ombygd Lenco platespelar, ein modifisert Pioneer-arm, utvikla friksjon sidelengs, so eg var tvungen til å gå over til annan spelar som alltid står klar, som ikkje tek opp særleg med plass, og som ikkje et noko: Technics sin vetle og ikoniske SL-7, som ikkje er større enn eit plateomslag. 

Eg har vore inn og ut av diverse bobler i det siste. Eg skriv dette medio august, sumaren er framleis ikkje komen, og du kan byrja å lura på om han kjem i det heile. Eg har difor hatt rikeleg med innekveldar, og har vore ivrig lyttar.

Onsdag 21. juni nådde FM-stilla vestlendingane. Eg sto seint opp, sjangla ut på badet og skrudde på ein liten reiseradio attmed vasken, og vart møtt med eit illevarslande snerr. Eller sus. Det var uansett ei ubehageleg oppleving, og det var vanskeleg å finna rytmen i tannpussen. 

Midt i arbeidet med å skriva denne artikkelen, publiserte redaktør Karl Erik sin eigen artikkel om Nad 3020, attpåtil med trugsmål om å skriva del 2. Eg banna og tenkte at dette må jo bli kollisjon, og ringde. Men me vart raskt samde om at dette var jo berre moro, og at artiklane med litt samarbeid kunne utfylla kvarandre.

Dette skulle handla om Vossajazz, og det skal det og, men fyrst må eg få lufte eit par frustrasjonar.

Som “førtidspensjonert” hadde eg i år betre tid enn nokon sinne til å førebu meg på årets Vossajazz (07.-09 april), og hadde gått gjennom samtlege artistar på Spotify og You Tube for å kartleggja kva grupper eg ville høyra på. 

Førre dagboksartikkel, som vart presentert i januar, var skriven ferdig alt i november, men kom av årsaker som kan henda den beste, ikkje på trykk før i januar som sagt. I denne artikkelen har eg “dyrt og heilagt” lova at eg ska skriva oftare, og det har eg tenkt å halda.

Eg skriv for sjeldan. Eg tek mål av meg til å finna ut alt om ein ting før eg skriv noko om det. Det går jo ikkje. Kor tid har ein funne ut alt om ein ting? Testing av eit produkt, eller det å finne ut av eit emne, er ein kontinuerleg prosess. Det tek tid. Og dette er jo ei dagbok, ikkje sant? So då må ein skriva litt då og då. Det er jo heile poenget. Om ikkje kvar dag, so i alle fall heller ofte. Og eg vil jo gjerne prøva å underhalda lesarane. Eg har funne ut at eg faktisk HAR lesarar. På Horten-messa i fjor var det ein som sa at han såg fram til innlegga i Dagboka. Det var hyggeleg. Og då må eg jo prøva å leva opp til krava. 

I år, som i fjor og i forfjor osb, var audiophile.no sterkt representert på “Hortenmessa”, med redaktør Karl Erik og fire redaksjonsmedlemer.  

Eg er heldig. Eg eig to av dei beste CD-spelarane som nokon sinne har vorte produsert. Av dei klassiske, i alle fall. Korleis desse står seg mot dei beste i dag, er ei anna historie, som me nok skal koma attende til. Men bli med meg på dette dykket i nær historie, då CD-teknologien var ny og spanande.