Audiophile.no
Terje Rypdal her vore eit av dei store namna i norsk jazz dei siste 30 åra. Han har aldri vore blant mine personlege favorittar, men eg har heller ikkje høyrt særleg mykje på musikken hans. Med Rypdal sitt bidrag til :rarum-serien frå ECM får eg iallfall høve til å skaffe meg eit betre overblikk over karrieren og eit meir objektivt syn på musikken hans.
Årsaka til at det ikkje står noko artistnamn i overskrifta her, er at dei rett og slett er for mange! Ei plate med følgjande musikarliste, ville eg glatt kunne kjøpe utan å høyre på den først...
Piano, bass og trommer. Kvifor gjere det vanskelegare enn det?
Ta ein bunke standardlåtar pluss litt anna, legg på delvis nye underlag og litt temposkifte her og der, kva får ein då? Jo då får ein Tierney Sutton si siste plate.
Fire gitarar, 17 spor med latinsk instrumentalmusikk. Skeptisk no? Ikkje ver det, les gjennom omtalen og vurder då om ikkje dette kanskje er meir spanande enn skummelt.
Eg er ikkje heilt sikker på om me treng ei plate som hyllest til Amerika (USA), landet der draumar blir verkelege, men det er no det Monty Alexander har laga her. Vel, han har teke ei rekkje kjende låtar han meiner har vore viktige for han, og spelt dei inn i nye og kanskje litt uvanlege utgåver.
Jean Sibelius og Eduard Tubin er to av dei større europeiske komponistane frå 1900-talet, den første kanskje noko meir kjend enn den andre. Finske Sibelius og estiske Tubin har helit klart likskapar som komponistar, kanskje særleg i det at folkemusikken ligg så djupt i dei begge. På denne plata fører dirigent Paavo Järvi Cincinnati Symphony Orchestra gjennom to symfoniar som, trass i forskjellige epokar og dermed ulikt musikalsk uttrykk, liknar litt på kvarandre.
Oscar Peterson er ikkje noko ukjend namn innan jazzen. På denne plata vil han ta oss med på ei reise gjennom Canada, frå aust til vest. Dette vil han gjere med eit samspel mellom ein tradisjonell jazzkvartett og eit kammerorkester. Eg synest generelt det er spanande at folk eksperimenterer musikalsk, men er klar over at ein del av eksperimenta ikkje er vidare vellukka. Korleis går det denne gongen?
Gustav Mahler sin 6. symfoni i A-moll er eit stort stykkje. Det er kalla det mørkaste han har skrive. Musikken hadde slik innverknad på han sjølv at han dirigerte dårleg og feil på urframføringa. Seinare skreiv han om finalesatsen i frykt for demonane som var sette fri i musikken. Denne innspelinga inneheld både den originale og den omskrivne finalen, så ein kan sjølv prøve å forstå kva Mahler følte då han opplevde musikken.
Det første som slo meg då eg sette på denne plata var: "Dette var sært..." Eg fekk litt bakoversveis med ein gong, men har høyrt gjennom plata ganske mange gonger, og spørsmålet er altså kva eg synest om den no.
Wonderbrazz… hmm… Eg kom plutseleg til å tenkje på noko heilt anna enn musikk nett no. Rare greier. Men Wonderbrazz er iallfall ei dansk gruppe som kom med ei ny plate, "Bopa II Opera," i februar. Med trompet, trombone, saksofon, tuba og perkusjon samt litt innleigd rap og gitar i bandet, tek jo dette til å høyrast spanande ut.
Når gretne gamle gubber som meg gir oppmerksomhet til en plateutgivelse som befinner seg I nærheten av det som i mangel av noe bedre uttrykk kalles Pop/Rock, dreier det seg i svært mange tilfeller om opphavsmenn som startet sin karriere på 60- eller 70-tallet. Så også i dette tilfellet - så vidt jeg husker hadde vel Steely Dan sin storhetstid rundt midten av 70-tallet, og et periode framover.
Har du høyrt om Kevin Mahogany? Han er kanskje ikkje mellom dei mest kjende namna i jazzen, men etter å ha høyrt denne plata, har iallfall eg blitt interessert i å høyre meir av denne mannen.
Med desse tre namna på plateomslaget, har ikkje Telarc følt det nødvendig å gi plata noko namn. Brown, Alexander og Malone er alle kjende namn i jazzen. Og på dette opptaket frå våren 2002, berre månader før Ray Brown døydde, har dei òg teke føre seg 11 meir eller mindre kjende jazzstandardlåtar.
Den engelske tenoren James Gilchrist har utgitt sin andre plate på Linn Records. Som ventet er det en Hybrid Multikanals SACD av høy kvalitet.
Hybrid SACD - EMI-7243 -5821362
30-års jubileumsutgaven på hybrid SACD. NB: CD-laget er dynamisk komprimert --> lytt til SACD-laget!
For å vere heil ærleg, hadde eg aldri trudd eg kom til å skrive om Postgirobygget her på Audiophile.no. Kvifor ikkje? Vel, årsaka må vel vere at eg har eit slags hat-/elsk-forhold til bandet. Eg har hatt vanskeleg for å bestemme meg om eg enkelt og greitt likar dette kvardagsprega norske pop-rockbandet, eller om eg synest gitar-kose-kveldsbål-visene deira er fullstendig oppbrukte. Men no har eg hoppa i det, så no får me sjå...
Linn Records har spilt inn Mozart sine fire siste symfonier. Til denne oppgaven har de selvfølgelig håndplukket Scottish Chamber Orchestra dirigert av Sir Charles Mackerras.
Ti gamle norske schlägers har nyleg teke turen over Atlanterhavet til Cuba og blitt forvandla til salsa. Har du til dømes lurt på korleis Arne Bendiksens utskjelte ”jeg vil ha ein blå ballong” hadde vore med timbales, congas, heftige rytmar og synkoper og vokal på gebrokken austlandsdialekt? Vel, det skal du iallfall snart finne ut.
Centra er en hylle for å sette senterhøyttaleren oppå tv'en på en trygg og god måte.
Undertegnede har aldri likt hodetelefoner. Jeg har kun funnet ett sett jeg virkelig har trivdes med og det hadde den nette prislapp på 40 000 kroner og kom fra Stax. Langt utenfor rekkevidde for oss i den gemene hop av hodetelefonkunder, altså. Men etter Arves omtale av Beyerdynamic fikk jeg lyst å prøve dem selv. Her kommer altså en second-opinion...
Øyretelefonar er det mange av, og til mange ulike bruksområde. Det er også mange produsentar med varierande omdøme. Beyer Dynamics er ein av dei som har godt ord på seg, og her prøver vi ut eit knippe hifi-øyretelefonar i det vi kan kalle den seriøse prisgruppa rundt 2000 kr, telefonane med ambisjonar om å kunne vere eit anstendig lydalternativ når høgtalarar ikkje kan brukast.
Bose har det med å lage innovative produkt som ligg litt på sida av det andre lagar. Ei undesøking av øyretelefonane er såleis på sin plass...
Eg har fått sjansen til å prøve ut dei fleste spennande øyretelefonar på den norske marknaden. Sennheiser, Beyerdynamics og Stax er tidlegare omtalte her på sidene, og no er turen komen til landets kanskje mest utbreidde kvalitetsmerke; Koss, som har svært mange modellar på programmet sitt,
No tar vi for oss eit utsøkt utval av dei mange modellane.....
Den ideelle musikkoppleving får du utan tvil ved å vere til stades på konsert. Diverre er det ikkje gjennomførleg å klare dette, så stereoanlegget er for dei fleste av oss eit akseptabelt kompromiss. Men stove-stereo er heller ikkje alltid akseptabel lydkjelde. Kanskje du må dele rommet med andre brukarar, som slett ikkje har lyst til å høyre det du ynskjer.
Dette settet består av SR-007 Omega II hodetelefon og SRM-007t balansert rørforsterker og strømforsyning. Med en prislapp på 39000 kroner er dette sannsynligvis verdens dyreste hodetelefon. Man kan spørre seg om det har noe for seg å legge så mye penger i en hodetelefon. Svaret på dette spørsmålet er i mitt tilfelle at jeg ikke vet om noe annet audioprodukt som gir like mye godlyd for 39000 kroner som dette dyreste settet fra Stax.
Sennheiser sine øyretelefonar imponerte stort. Men mi tidlegare referanse var Stax sine elektrostatiske øyretelefonar, som var heilt eineståande samanlikna med alle andre eg hadde høyrt.
Det er fleire år sidan eg høyrde Stax, og dei har også utvikla fleire modellar. For å kunne trekkje konklusjonar om det generelle høyrelur-nivået i dag er det altså ingen veg utanom, eg måtte altså samanlikne Sennheiser med desse. Tor Aamodt på TAA import vart difor kontakta
Tandberg Huldra 12: Har denne gamle radioen frå Tandberg noko med hi-fi å gjera?
Det er ei stund sidan sist eg brukte røyrforsterkarar fast i oppsettet mitt. Likevel ville tilfeldigheitene at den første forsterkaren eg testar for Audiophile er ein røyrforsterkar. Korleis grip du ei slik utfordring?
onsdag, 31 desember 2008 23:00
Pass INT 150 – den perfekte integrerte forsterkar?
Skrevet av Arve ÅheimMange har den haldninga at forsterkinga i eit skikkeleg hi-end-anlegg skal splittast opp i for- og effektforsterkar. Men her er altså den legendariske konstruktøren Nelson Pass sitt fyrste alternativ.
Elskeleg, funksjonell og elegant integrert forsterkar. For svært kresne musikkelskarar utan spesielt markeringsbehov.