Årets Osafestival var den 30. i rekkja. Grunna coronarestriksjonane og kravet til avstand flytta festivalen i 2020 inn i Voss Idrettshall for dei store trekkplastera på kveldstid, og med god plass este talet på besøkjande til det mangedoble. Frå 18 programpostar og 2 mill. kroner i omsetnad i 2018 auka dette til 50 og 4,6 mill. i fjor. Tala for i år har eg ikkje, og eg har ingen planar om å ringa festivalleiar Ida Dyrkorn Heierdal for meir info. Ho skal får kvila seg eit par dagar.
Eg gjer Hanna Paulsberg sine ord etter Tingingsverket laurdag til mine: “Do you Want my job? Do you want the hassle? Nei, det vil du neppe, men no er jobben gjort: Resten av Vossajazz 2024, laurdag og sundag.
Ja folkens det er Vossajazz att, eg har alt skrive ei lita påminning i februar-dagboka. Opningskonserten er kl. 6 i Vossasalen på Park Hotel med Øyunn, dvs Siv Øyunn Kjenstad, om få timar når eg skriv denne innleiinga. Seinare går det slag i slag heile helga. Veret ser ikkje bra ut med tanke på påsketuristane, men for oss svartkledde jazzarar passar det perfekt. Jazz er heldigvis ein inne-idrott.
Me likar oss best heime når hauststormane herjar. Men stundom lyt ein ut for å finna inspirasjon, for å læra noko, og for å ha noko å reflektera over når du er heima. Ein slik læringsarena er Osafestivalen, skipa til av Ole Bull Akademiet på Voss, årvisst i oktober. Hit kjem kvedarar og musikantar frå heile landet og vidare, og dei kan framføre dramatiske forteljingar, slik folkemusikk typisk nok byr på. Eg sette av helga, møtte fram på utvalde konsertar (eller rettere so mange som eg rakk over) og deler med glede inntrykka frå nokre av dei.
Jeg følger Savage Rose på Facebook, og det dukker av og til opp annonsering av konserter på gang. Vanligvis i Danmark, og jeg tenker ofte «skulle gjerne ha vært der». Denne gangen var det noe som ikke helt stemte med dette vanlige scenariet, for datoen for denne konserten var identisk med min siste aften i et fire dagers København opphold.